ตอนที่ ๔ สมเด็จพระนเรศวรทรงปรารภเรื่องตีเมืองเขมร
โคลง๔ ๏ ปางนั้นนฤเบศเบื้อง บูรพา ภพแฮ
เฉลิมพิภพอโยธยา ยิ่งผู้
พระเดชดั่งรามรา- ฆพเข่น เข็ญเฮย
ออกอเรนทร์รั่วรู้ เร่งร้าวราญสมร
๏ ภูธรสถิตท้อง โรงธาร ท่านฤๅ
เถลิงภิมุขพิมาน มาศแต้ม
มนตรีชุลีกราน กราบแน่น เนืองนา
บัดบดีศวรแย้ม โอษฐ์เอื้อนปราศรัย
๏ ไต่ถามถึงทุกข์ถ้อย ทวยชน
ต่างสนองเสนอกล แก่ท้าว
พระดัดคดีผล ใดเยี่ยง ยุกดิ์นา
เย็นอุระฤๅร้าว ราษฎร์ร้อนห่อนมี
๏ นฤบดีดำรัสด้วย การยุทธ์
ซึ่งจักยอกัมพุช แผ่นโพ้น
พลบกยกเอาอุต- ดมโชค ชัยนา
นับดฤษถีนี้โน้น แน่นั้นวันเมือ
๏ พลเรือพลรบท้อง ทางชลา
เกณฑ์แต่พลพารา ปักษ์ใต้
ไปตีพุทไธธา- นีมาศ เมืองเฮย
ตีป่าสักเสร็จให้ เร่งล้อมขอมหลวง
๏ พระห่วงแต่เสี้ยน อัสดง
เกรงกระลับก่อรงค์ รั่วหล้า
คือใครจักคุมคง ควรคู่ เข็ญแฮ
อาจประกันกรุงถ้า ทัพข้อยคืนถึง
๏ พระพึงพิเคราะห์ผู้ ภักดี ท่านนา
คือพระยาจักรี กาจแกล้ว
พระตรัสแด่มนตรี มอบมิ่ง เมืองเฮย
กูจักไกลกรุงแก้ว เกลือกช้าคลาคืน
๏ เยียวพื้นภพแผ่นด้าว ตกไถง
ริพิบัติพูนภัย เพิ่มพ้อง
สูกันนครใจ ครอเคร่า กูเฮย
กูจักพลันคืนป้อง ปกหล้าแหล่งสยาม
๏ สงครามพึ่งแผกแพ้ เสียที
แตกเมื่อต้นปีไป ห่อนช้า
บร้างกระลับมี มาขวบ นี้เลย
มีก็มีปีหน้า แน่แท้กูทาย
๏ ทั้งหลายสดับถ้อยท่าน บรรหาร หนเฮย
ยังบ่เยื้อนสนองสาร ใส่เกล้า
บัดทูตนครกาญ- จนถับ ถึงแฮ
พระยาอามาตย์นำเฝ้า บอกเบื้องเคืองเข็ญ ฯลฯ
โคลง๒ ๏ พระเปรมปราโมทย์ไซร้ ซึ่งบดินทร์ดาลได้
สดับเบื้องบอกรงค์
๏ ธให้หาองค์น้องท้าว แถลงยุบลเหตุห้าว
ท่านแจ้งทุกอัน แลนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น