วันอังคารที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2554

ร่าย:ตอนที่ 8 พระนเรศวรทรงปรึกษายุทธวิธีเอาชนะศึก

ตอนที่ ๘ พระนเรศวรทรงปรึกษายุทธวิธีเอาชนะศึก
 
โคลง๔   ๏ปางอุภัยภูเบศเบื้อง             บูรพ์ถวัลย  ราชย์แฮ
เรียบพิริยพลพรรค์                พรั่งพร้อม
เจียนจวบรวิวรรณ                 ร่างเรื่อ  แลฤๅ
ทวยทิชากรน้อม                    นอบนิ้วเสนอทูล   ฯลฯ
๏ เชิญไท้ยูรยาตรเต้า             เตียงสนาน
ถวายมุทธาภิสิตธาร               เพรียกพร้อง
ศิวเวทวิษณุบรรสาน              สังข์โสรจ  สรงแฮ
มหรทึกครึกเครงก้อง           เกริกหล้าหวั่นไหว  ฯลฯ
(ร่าย)       ฝ่าย ชีพ่อทวิชาชาติ ราชปุริโสดม พรหมพิทยาจารย์ เบิกโขลนทวารโดยกระทรวง ปวงละว้าเช่นไก่ ไขว่สรวงพลีผีสาง พลางธส่งแสงอาชญา แต่หลวงมหาวิชัย ใจทระนงองอาจ ยาตรตัดไม้ข่มนาม ตามตำรับไสยเพท บัดนฤเบศทรงสดับ เสียงปืนทัพแย้งยุทธ์ สุดอำเภอเลอไสต โปรดโองการธใช้ ให้หมื่นทิพเสนา เห็จอาชาเร็วรีบ ถีบไปสืบเอาการ เขารับสารขึ้นม้า ควบบช้าบหึง ถึงที่ทวยพลทัพ รับพลางถอยพลางล่ามอญพม่าตามติด ประชิดไล่อลวน ผจญรับอลหม่าน ผ่านท้องท่งท้องนา ดามาโดยแดนผลู ดูคะคลาคะคล่ำ บ่รู้กี่ส่ำสับสน เขาเอาตนหมื่นหนึ่งมา ซึ่งเนาในกองทัพ กลับม้านำมาเฝ้า จึ่งพระพุทธเจ้าอยู่หัว ตรัสถามตัวหมื่นพล เยียใดกลจึ่งพ่าย เขาจำหน่ายเหตุสนอง ว่าเผือผองผาดผ้าย ท้ายดอนเผาธัญญา พอนาฬิกาหนึ่งนับ ปะทะทับดัสกร เข้าราญรอมรุมรุก คลุกคลีกันหนักหนา ปวงปัจจามิตรมาก หลากทุกคราทุกครั้ง ตั้งตนต่อบมิคง ตรงตนต่อบมิหยุด เหลือจักยุทธ์จึ่งลาด ครั้นพระบาทยินสาร ธก็บรรหารตระบัด ตรัสปรึกษาหาเลศ แห่งเหตุเพโทบาย ถ้วนทุกนายทุกมุล ทั่วทุกขุนหมู่มาตย์ คาดความคิดทั้งมวล ควรยศใดใครเห็น จักเข่นเข็ญให้มอด จักขอดเข็ญให้ม้วย ด้วยถ่ายเทเล่ห์ไหน วานเขือไขอย่าอำ เขาขานคำท่านถาม สงครามครานี้หนัก เชิญเสด็จพักพลหมั้น แต่งทัพซั้นไปหน่วง ถ่วงศึกไว้จงหนา รามือลงก่อนไสร้ ไว้สักครั้งรั้งรอ พอได้ทีจึ่งยาตร ยกพยุหบาตรออกราญ เห็นควรการชัยชอบ ธก็ตรัสตอบมนตรี ตรองคดีดูแผก ฝ่ายเราแตกย่นยับ จักส่งทัพไปทาน พอพลอยฉานสองซ้ำ ค้ำบอยู่บหยุด ชอบถอยทรุดอย่ารั้ง ให้ศึกพลั้งเสียเชิง โดยละเลิงใจอาจ ยาตรตามติดผิดขบวน ควรเรายกออกโรม โหมหักหาญราญรงค์ คงชำนะเศิกไสร้ ได้ด้วยง่ายด้วยงาม เขายินความยลชอบ นอบประณตแด่ไท้ ธให้หมื่นทิพเสนา กับหมื่นราชามาตย์ เหินหัยราชรีบร้อน ไปเตือนต้อนกองนา เร็วเร่งล่าอย่ารั้ง ทวยพหลทั่วทั้ง ทราบข้อบรรหาร ท่านนา     
โคลง๒   ๏ บนานต่างตนผ้าย               ไปบ่รอรั้งท้าย
           ถี่เท้าผาดผัง  มานา
  ๏ ผันหลังแล่นแผ่ผ้าน              บมีผู้อยู่ต้าน
 ต่อสู้สักตน  หนึ่งนา   ฯลฯ
โคลง๓   ๏ พวกพลทัพรามัญ               เห็นไทยผันหนีหน้า
 ไปบ่หยุดยั้งช้า                       ตื่นต้อนแตกฉาน  น่านนา
๏ ไป่แจ้งการแห่งเล่ห์            เท่ห์กลไทยใช่น้อย
ต่างเร่งติดเร่งต้อย                  เร่งเต้าตีนตาม  มานา
๏ แลหลังหลามเหลือนับ       บเป็นทัพเป็นขบวนแท้
         ถวิลว่าพ่ายจริงแล้                  ไล่ล้ำระส่ำระสาย  ยิ่งนา
๏ หมายละเลิงใจอาจ             ประมาทประมาณหมิ่นหมั้น
          เบาเร่งเบาเชิงชั้น                  ชื่นหน้ามาสรลม  สรลอนนา

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น